Home / Zawody / Nagrody / Nagroda im. ppłka Jerzego Witalisa Kubickiego

 

Regulamin Nagrody przechodniej im. ppłka Jerzego Witalisa Kubickiego

1. „Nagroda przechodnia im. ppłka Jerzego Witalisa Kubickiego, najstarszego oficera 15. Pułku Ułanów Poznańskich, dla zwycięskiego zespołu w konkursie „Militari”, zwana dalej Nagrodą, ma formę buzdyganu i jest przyznawana w klasyfikacji zespołowej Ogólnopolskich Zawodów Kawaleryjskich „Militari”, odbywających się dla uczczenia Święta 15. Pułku Ułanów Poznańskich.
2. Nagrodę może otrzymać zespół, o ile wszyscy jego członkowie ukończyli punktowane konkurencje i nie zostali zdyskwalifikowani.
3. Zespół stanowi grupa zawodników wystawiona przez daną organizację, składający się z co najmniej 2 zawodników uczestniczących jednocześnie w zawodach Militari.
4. O klasyfikacji zespołowej decyduje suma punktów karnych danego zespołu. Zwycięża zespół, którego suma punktów karnych 2 najlepszych zawodników jest najniższa.
5. Nagroda zdobyta trzykrotnie z rzędu przez zespół wystawiony przez tę samą organizację staje się jej własnością.
6. Skład zespołu należy podać organizatorom przed rozpoczęciem zawodów, najpóźniej podczas odprawy zawodników.
7. Brak oficjalnego zgłoszenia oznacza, że reprezentacja nie uczestniczy w rywalizacji o Nagrodę.
8. Zespół, którego członkowie będą naruszali zasady  współzawodnictwa sportowego lub przepisy Polskiego Związku Jeździeckiego i inne obowiązujące zawodników, może zostać wykluczony z rywalizacji.
9. Ostateczną decyzję o przyznaniu Nagrody podejmuje komisja sędziowska.
10. Zespół, który został wyróżniony Nagrodą (o ile nie zdobył jej trzykrotnie z rzędu) jest zobowiązany do jej przekazania organizatorom najpóźniej w dniu oficjalnego rozpoczęcia kolejnych zawodów „Militari”, towarzyszących obchodom Święta 15. Pułku Ułanów Poznańskich.

Lista zdobywców Nagrody:

2017 – Grzegorz Wojtaczka (Bahir III) i Ireneusz Szantula (Ema) – obaj w barwach 20. Pułku Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego,
2016 – Kamil Ciesielczuk (Hardcore) i Patryk Sagan (Parmezan) – obaj w barwach 2. Pułku Strzelców Konnych
2015 – Mikołaj Walter (Formoza) i Andrzej Ciesielski (Lawenda) – obaj w barwach gospodarzy, 15. Pułku Ułanów Poznańskich,
2014 – Piotr Staniszewski (Saruman) i Grzegorz Wojtaczka (Gordon) – obaj w barwach 20. Pułku Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego,
2013 – Mikołaj Walter (Formoza) i Piotr Walter (Fantasma) – obaj w barwach gospodarzy, 15. Pułku Ułanów Poznańskich.

JKubickiPpłk Jerzy Witalis Kubicki (1892 – 1973), członek Tajnego Sztabu Wojskowego, współtwórca 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Urodził się 19 lipca 1892 r. w Cassel (Hesja) jako syn Witalisa – inżyniera budownictwa wodnego i Marii z domu Stark – nauczycielki. Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Eberswalde (Brandenburgia) w 1909 r. odbywał  3- letnią praktykę gospodarczą w majątkach polskich. W 1912 r. wstąpił na Wyższą Akademię Rolniczą w Berlinie, gdzie w marcu 1914 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów, a następnie został asystentem w instytucie hodowli roślin prof. Baura.

W lipcu tegoż roku złożył egzamin na inspektora hodowli zbóż. Potem skierowano go do hodowli zbóż Heinego w Kloster Hadmersleben (Saksonia).

Podczas studiów (marzec 1912 – marzec 1914) wraz z braćmi Stanisławem, Tadeuszem i Janem należał do organizacji niepodległościowej związanej z Towarzystwem Tomasza Zana, Ge-En, Grupa Narodowa. Kierował nią wtedy Tadeusz Lechnicki, student ekonomii. Kubicki pracował w kółku wojskowym, którego członkom zalecano odbywanie służby wojskowej w armiach państw zaborczych. Wypełniając polecenie organizacji, uczył języka polskiego dzieci robotników polskich pracujących w Berlinie.

W sierpniu 1914 r. został powołany do armii pruskiej, do służby w piechocie. Na froncie zachodnim, pod Ponte á Mourson przebywał krótko. W grudniu tr. przeniesiony do służby w 3. baonie taborów jako szeregowiec. Następnie służył przy sztabie 119 dywizji piechoty (marzec 1915 – luty 1917), z czasem został awansowany na kaprala. Służył jako dowódca plutonu przy 135 kolumnie taborów. W sierpniu 1917 r. uzyskał skierowanie na kurs oficerski do Velten i 7. grudnia tr. został awansowany na podporucznika. Następnie służył w taborach 23 dywizji kawalerii. W 1918 r. był adiutantem przy baonie taborów tejże dywizji.

Od 1915 r. walczył na froncie wschodnim (Gorlice, Baranowicze, 1916 r. – bitwa nad jez. Narocz, Smorgoń, Krewo, defensywa w Bukowinie – Stryj, Halicz, 1917 r. – ofensywa pod Tarnopolem).

W październiku został ponownie przeniesiony do służby w piechocie, do Gandawy na front zachodni. Po drodze zatrzymał się w Poznaniu, gdzie otrzymał polecenie organizacyjne, aby nie jechać dalej. Znajomy lekarz wstrzyknął mu jakąś szczepionkę, po czym z rozpoznaniem jaglicy został umieszczony w szpitalu. Tam go zastał wybuch rewolucji w Niemczech.

Od listopada 1918 r. włączył się do Tajnego Sztabu Wojskowego, zwanego także „sztabem Palucha”. Zajmował się tam sprawami werbunku. Na przełomie listopada i grudnia prowadził biuro werbunkowe do oddziałów Służby Straży i Bezpieczeństwa w gmachu obecnej Biblioteki Uniwersyteckiej.

W dniu 27 grudnia z bronią w ręku brał udział w walkach o Plac Wolności (Wilhelmowski) i prezydium policji. W nocy z 27 na 28 grudnia był komendantem tego gmachu i mieszczącej się w nim placówki powstańczej. Po dwóch dniach przeniesiono go do koszar Königsjäger Regiment zu Pferde jako komendanta.

W nocy z 5 na 6 stycznia 1919 r.  zdobywał razem z oddziałem strzelców konnych  oraz z kompanią ppor. Andrzeja Kopy lotnisko na Ławicy. Później jako zastępca dowódcy oddziału, 11 stycznia tr. brał udział w bitwie o Szubin, dowodząc oddziałem strzelców konnych na stacji Kołaczkowo.

Od stycznia do lipca tr. wraz z innymi oficerami współtworzył 1. Pułk Ułanów Wielkopolskich, który stale się rozrastał. Kubicki w tym czasie awansował na porucznika ze starszeństwem od 1. marca 1919 r. Był dowódcą szwadronu sztabowego.

Dnia 1 sierpnia 1919 r. wraz z pułkiem wyjechał na front wschodni. W sierpniu i wrześniu brał udział w walkach o Bobrujsk (28 sierpnia), Kliczew, pod Kurhanami,  potem w marszu na Itol (23 stycznia 1920 r.). Podczas wypadu z Bobrujska na Żłobin (4/5 kwietnia), dowodząc plutonem 2-go szwadronu idącym w straży przedniej przyczynił się do zajęcia miasta Kazimierów. Za ten czyn został przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari, a we wniosku napisano:

W noc 4/5 IV 1920 gdy 15 P.Uł.Pozn. był w trakcie wypadu na Żłobin i zbliżał się do Kazimierowa, w straży przedniej pułku szedł pluton 2-go szwadronu pod dow. por. Kubickiego. – Swoją osobista odwagą i spokojem, por. Kubicki na czele swego plutonu, bez wystrzału, podstępem, naśladując mowę rosyjską bolszewików, zbliżał się do placówek nplskich i brał je bez najmniejszego chałasu(!) do niewoli, dzięki czemu dwom szwadronom ułanów udało się wtargnąć niespodziewanie do m. Kazimierów zabierając całą moc jeńców z bolszewickiego baonu etapowego, jego dowódcę i całą bobrujską Czerezwyczajną komunist. komisję […] – Por. Kubicki swoją osobistą odwagą i spokojem, a w szczególności ujęciem placówek bolszewickich do niewoli, dał możność 15. P.Uł.Pozn. tak małą stratą sił okupić tak wielkie zwycięstwo.

W maju tr. po rozpoczęciu nowej ofensywy sowieckiej walczył pod Jakszycami i Ihumeniem. Podczas odwrotu pułku z frontu (od 8 lipca) dwukrotnie wykazał się osobistą odwagą. Dnia 18 lipca dowodził patrolem ułanów, który nawiązał utraconą łączność z sąsiednimi oddziałami. Następnie, 29 lipca  został ranny, gdy  zdobywał pod ogniem karabinów maszynowych Iwachnowicze. Powrócił na front we wrześniu. Brał udział w walkach pod Międzyrzeczem (24 września), Wołkowyskiem i Słonimem. Dnia 28 września będąc wówczas dowódcą szwadronu technicznego przeprowadził udaną akcję wysadzenia toru kolejowego pod Snowem, na linii Baranowicze – Stołpce. Zdobyto wtedy dwa pociągi pancerne, 1 dywizjon artylerii, 500 piechurów sowieckich dostało się do niewoli. W październiku brał udział w walkach pod Nieświeżem, Burzanami i Krupicą.

Od 16 października 1920 r.  do 2 stycznia 1921 r. wraz z pułkiem pozostawał na linii demarkacyjnej w rejonie Nieświeża.  Dnia 16 stycznia 1921 r. znalazł się z powrotem w Poznaniu. W tym czasie awansował na rotmistrza. W dniu 23 kwietnia 1921 r. wraz z innymi żołnierzami 15. Pułku Ułanów Poznańskich został udekorowany Krzyżem Virtuti Militari V klasy przez Marszałka Józefa Piłsudskiego.

Za udział w Powstaniu Wielkopolskim oraz w wojnie polsko – bolszewickiej  1919 – 1920 został odznaczony Medalem Pamiątkowym Naczelnej Rady Ludowej, dwukrotnie Krzyżem Walecznych (1920, 1921) oraz Krzyżem Niepodległości (22 czerwca 1932 r.).

Dnia 31 sierpnia  1921 r. przeszedł do rezerwy. Następnie 22 listopada tr. zawarł związek małżeński z Felicją Szyfter i osiadł w majątku Mycielskich Kobylepole jako administrator. Przez siedem lat administrował różnymi majątkami w Poznańskiem. W 1928 r. nabył od Państwowego Banku Rolnego gospodarstwo wzorowe w Świnkowie (102 ha) w powiecie krotoszyńskim. Prowadził kółko rolnicze w Świnkowie i w Jankowie Zaleśnym. Brał czynny udział w tworzeniu Przysposobienia Wojskowego Konnego jako komendant powiatowy.

Dnia 19 marca 1939 r. dostał awans na majora.

W Kampanii Wrześniowej 1939 r. brał udział jako ochotnik w obronie Warszawy na odcinku Pragi, pełnił rolę łącznika i adiutanta w grupie płk. Stanisława Rostworowskiego.

Po kapitulacji wrócił do Świnkowa, skąd w październiku 1939 został wysiedlony wraz z rodziną do obozu w Dobrzycy, a następnie w grudniu tr. do Generalnego Gubernatorstwa. Tam administrował kolejno majątkami – Zakrzew (wrzesień 1940 – marzec 1941), Wola Chojnata (marzec 1941 – grudzień 1942) koło Białej Rawskiej oraz w Lipiu (1943 – styczeń 1945) w powiecie Rawa Mazowiecka. Wtedy to w 1941 r. wstąpił do ZWZ – AK przybrawszy pseudonim „Krzyż”. Początkowo był w dyspozycji Komendanta Obwodu Rawa Mazowiecka. Następnie pełnił obowiązki prezesa Komisji Rewizyjnej. Wysoko oceniany przez dowództwo został w październiku 1944 r. przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Zimą 1945 r. wraz z dziećmi powrócił do Świnkowa. Niestety nie na długo. Jako żołnierz AK i „obszarnik” był poszukiwany przez nową władzę i musiał się ukrywać, a przeprowadzona wkrótce reforma rolna odebrała mu majątek. W tej sytuacji znalezienie pracy nie było sprawą łatwą. Pierwszą posadą było stanowisko administratora majątku Gaj Mały, w powiecie szamotulskim. Doświadczył wtedy rozmaitych szykan ze strony aparatu bezpieczeństwa.

W lipcu 1947 r. przeszedł do hodowli roślin, obejmując stanowisko głównego hodowcy w Stacji Hodowli Roślin Zamarte powiat Chojnice. Od wiosny 1949 r. pełnił te same obowiązki w Stacji Hodowli Roślin Sobiejuchy powiat Żnin. W tym czasie wyhodował nową odmianę grochu „ceser” oraz nową odmianę żyta sztywnosłomego „chrobre”, za które Państwowa Komisja Oceny Odmian przyznała prawa autorskie. Pod koniec 1958 r. został przeniesiony na emeryturę.

Od 1960 r. mieszkał w Poznaniu. W tym czasie zjednoczył luźne grupy byłych ułanów w Koło 15. Pułku Ułanów Poznańskich, któremu przewodniczył w latach 1964 – 1971. Razem z gen. Romanem Abrahamem zabiegał o zachowanie i odnowienie cokołu po zniszczonym przez Niemców pomniku 15. Pułku Ułanów Poznańskich przy ul. Ludgardy. Dzięki nim cokół pozostawiono na miejscu i oczyszczono, a u jego stóp została umieszczona pierwsza tablica pamiątkowa w roku 1972. W latach 1966 – 1967 doprowadził do odrestaurowania sztandaru 15. Pułku Ułanów, który został przekazany do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, a następnie jako depozyt do Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego w Poznaniu.

W okresie powojennym odznaczony został Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1973 r. dostał nominację do stopnia podpułkownika. Zmarł w Poznaniu, 17 listopada 1973 r., pochowany na cmentarzu junikowskim.

Pozostawił dzieci: Marię zam. Seidler (1925 – 2013, prof. dr hab. AR w Szczecinie), Krzysztofa (ur. 1930 r. mgr. inż. komunikacji), Jerzego (ur. 1936 r. dr. hab. Politechnika Szczecińska).

Po śmierci pierwszej żony Felicji (+ 1941 r.), żonaty powtórnie z Zofią z Tabaczyńskich 1 voto Bobińską (1947 r.).

Autor: Alina Sokołowska

Źródła: Akta personalne CAW nr 11365; Archiwum Armii Krajowej, Inspektorat Piotrków Trybunalski, WIH-Archiwum sygn. III 37/95 k.111, 37/96 k.37, 37/98 k.20; – metryka ślubu Jerzego i Felicji Kubickich; – zaświadczenie o przebiegu służby wojskowej [i in.] wydane przez CAW; – Kubicki J. „Bój o Szubin”; – Kubicki J. „Wspomnienie powstańca”; – Kubicki J. „Życiorys”; – Korespondencja J. Kubickiego z B. Hulewiczem, R. Abrahamem [i in.] z lat 1947 – 1973; – Księga Pamiątkowa Ułanów Poznańskich zał. 1933 r. wznowiona 1972 r.; – Czubiński A. „Powstanie Wielkopolskie. Geneza, charakter, znaczenie”, Poznań, 1978 r.  s. 160; – „Dzieje 15. Pułku Ułanów Poznańskich ( 1. Pułku Ułanów Wielkopolskich)”, Oprac pod red. P. Zaremby, Londyn 1962, s. 6, 9, 10, 14, 24, 55; – Hulewicz B. „Wielkie wczoraj w małym kręgu” Poznań 1968, s. 140;- „Lance do boju. Szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X. – 1945 r.” pod red. B. Polaka, Poznań, 1986 r. s. 183 – 185, 212; – relacja ustna syna Krzysztofa Kubickiego; – fot. ze zbiorów rodzinnych. 

 
Share this page