Home / Zawody / Nagrody / Nagroda im. ppłka dra Tadeusza Andrzejewskiego

 

Regulamin Nagrody im. ppłka dra Tadeusza Andrzejewskiego

1. Nagroda dla właściciela najlepszego konia zawodów kawaleryjskich, rozgrywanych w ramach Święta 15. Pułku Ułanów Poznańskich, przyznawana jest przez rodzinę ppłka dra Tadeusza Andrzejewskiego, oficera 15. Pułku Ułanów Poznańskich, doktora weterynarii, absolwenta Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie.
2. Nagroda ma formę rzeczową.
3. Listę koni – kandydatów do Nagrody tworzy lekarz weterynarii na przeglądzie weterynaryjnym. Ocenie podlegają podstawowe cechy konia, takie jak kondycja, ruch, wygląd, poziom pielęgnacji, itp.
4. Ostateczną decyzję o wyróżnieniu danego konia Nagrodą podejmuje Sędzia Główny zawodów, po obserwacji koni z listy podczas ich udziału w poszczególnych konkurencjach.

Nagroda została ustanowiona w 2014 roku przez rodzinę oficera.

Lista zdobywców Nagrody:

2017 – Łukasz Komasa (15. Pułk Ułanów Poznańskich) za konia Kilian,
2016 – Paweł Brzezicki (12. Pułk Ułanów Podolskich) za konia Ciociosan,
2015 – Paweł Kubicki(15. Pułk Ułanów Poznańskich) – właściciel konia Nul,
2014 – Paweł Kubicki (15. Pułk Ułanów Poznańskich) – właściciel konia Narcyz.

tor.png” alt=”doktor” width=”200″ height=”286″ />Ppłk dr Tadeusz Andrzejewski – oficer 15. Pułku Ułanów Poznańskich, doktor weterynarii, absolwent Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, absolwent XI rocznika Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu z 1937 r., uczestnik Kampanii Wrześniowej w szeregach 15. Pułku Ułanów, podporucznik Armii Krajowej, zasłużony pracownik stad i stadnin polskich – człowiek, który kochał i rozumiał konie.

Jego pradziad i dziad służyli w kawalerii pruskiej. Ojciec pracował od 1909 r. w pruskim, a następnie polskim Państwowym Stadzie Ogierów w Gnieźnie. Z końmi miał więc do czynienia od małego.

Urodził się 30 sierpnia 1915 roku w Gnieźnie, był synem Władysława i Justyny z domu Głodek, miał dwie siostry – Irenę i Zofię. Ożenił się z Haliną z domu Nyka,  córka Justyna.

W 1936 roku rozpoczął kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po szkole otrzymał przydział na roczną praktykę w 15. Pułku Ułanów Poznańskich. Po odbyciu służby zapisał się na studia w Akademii Weterynaryjnej we Lwowie. W 1939 roku ponownie został przydzielony do 15. Pułku Ułanów w ramach ćwiczeń poprzedzających promocję oficerską. 3 września 1939 roku, po otrzymaniu białej karty mobilizacyjnej z czerwonym pasem, stawił się w Kraśniku Lubelskim w ośrodku zapasowym Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, który mieścił się w koszarach 24. Pułku Ułanów.  Stamtąd rozpoczął marsz na wschód, podczas którego został ranny w nogę.

W końcu października 1939 roku wrócił do Gniezna. Jednak – ze względu na zatrudnienie kilku Niemców w tamtejszym stadzie ogierów  –  nie mógł podjąć w nim pracy.

We wrześniu 1940 roku przedostał się do Generalnej Guberni. Dotarł do Stada w Bogusławicach, w którym został masztalerzem i sanitariuszem. Otrzymana przepustka pozwoliła mu na powrót na studia do lwowskiej akademii. W późniejszym czasie, na podstawie zachowanej legitymacji tej uczelni, otrzymał zaświadczenie, umożliwiające mu dalsze studia.

W 1944 r. wraz z ewakuowanymi stadninami trafił do Niemiec, do Szlezwika-Holsztynu. Po wyzwoleniu przez Anglików nie wrócił od razu do Polski. Skończył studia, a potem zrobił doktorat z weterynarii w Wyższej Szkole Weterynaryjnej w Hanowerze. Kiedy przez Szczecin powracał do kraju w 1947 r., przywiódł do Polski 1500 wywiezionych przez hitlerowców polskich koni zarodowych. To była podstawa dalszej hodowli, dla której był bardzo zasłużony. Jako lekarz otrzymał przydziały do różnych stadnin m.in. w Janowie Podlaskim, Racocie czy Posadowie. Pracował ponadto w Szamotułach i Kościanie, by ostatecznie wrócić do Gniezna.

Całe swoje późniejsze życie poświęcił pracy z końmi. Napisał dwie książki, pt. „Zrozumieć konia” i „Urodzony w stajni”. Ponadto przetłumaczył na język polski książkę Dominique Giniaux zatytułowaną „Akupunktura w leczeniu koni”. Pracę nad kolejną publikacją przerwała śmierć, która nastąpiła 19 września 2013 r. Został pochowany na cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie.

Ppłk dr Tadeusz Andrzejewski był członkiem-założycielem Towarzystwa b. Żołnierzy i Przyjaciół 15. Pułku Ułanów Poznańskich oraz inicjatorem przemarszu do Ziewanic – 300 kilometrowego marszu konnego członków Reprezentacyjnego Oddziału Kawalerii Towarzystwa szlakiem bojowym 15. Pułku Ułanów Poznańskich z września 1939 roku. Pierwszy przemarsz miał miejsce w 1999 roku, a inicjatywa ta jest podtrzymywana po dziś dzień.

W 2014 roku rodzina ppłka dra Tadeusza Andrzejewskiego ufundowała nagrodę Jego imienia, która przyznana jest  właścicielowi najlepszego konia w zawodach kawaleryjskich towarzyszących Świętu 15. Pułku Ułanów Poznańskich – Dni Ułana. Ocenie podlegają głównie cechy konia o charakterze weterynaryjnym, a więc kondycja, ruch, prezencja, itp. Jest to szczególna nagroda, która ściśle łączy się z historią życia ppłka dra Tadeusza Andrzejewskiego.

 
Share this page